Case 1. Place 1. Super Sent., lib. 2 d. 40 q. 1 a. 1 ad 4. Ad quartum dicendum, quod concubitus est quidam actus imperatus a voluntate, mediante alia potentia; et ideo per accidens convenit sibi esse in genere moris; unde potest dupliciter considerari: vel secundum genus naturae, et sic concubitus matrimonialis et fornicarius specie non differunt; unde et effectum naturalem eumdem specie habent: vel secundum quod pertinent ad genus moris; et sic effectus specie differentes habent, ut mereri vel demereri vel aliquid hujusmodi, et sic in specie differunt.

Case 2. Place 2. Summa Theologiae I-II, q. 17 pr. [...]^-4 Tertio, de ordine imperii ad usum. Quarto, utrum imperium et actus imperatus sint unus actus, vel diversi. Quinto, utrum actus voluntatis imperetur. [...]^-4

Case 3. Place 3. Summa Theologiae I-II, q. 17 a. 4 arg. 1. Ad quartum sic proceditur. Videtur quod actus imperatus non sit unus actus cum ipso imperio. Diversarum enim potentiarum diversi sunt actus. [...]^-2

Case 4. Place 3. Summa Theologiae I-II, q. 17 a. 4 arg. 1. [...]^-2 Diversarum enim potentiarum diversi sunt actus. Sed alterius potentiae est actus imperatus, et alterius ipsum imperium, quia alia est potentia quae imperat, et alia cui imperatur. Ergo non est idem actus imperatus cum imperio.

Case 5. Place 3. Summa Theologiae I-II, q. 17 a. 4 arg. 1. [...]^-3 Sed alterius potentiae est actus imperatus, et alterius ipsum imperium, quia alia est potentia quae imperat, et alia cui imperatur. Ergo non est idem actus imperatus cum imperio.

Case 6. Place 4. Summa Theologiae I-II, q. 17 a. 4 arg. 2. Praeterea, quaecumque possunt ab invicem separari, sunt diversa, nihil enim separatur a seipso. Sed aliquando actus imperatus separatur ab imperio, praecedit enim quandoque imperium, et non sequitur actus imperatus. Ergo alius actus est imperium ab actu imperato.

Case 7. Place 4. Summa Theologiae I-II, q. 17 a. 4 arg. 2. Praeterea, quaecumque possunt ab invicem separari, sunt diversa, nihil enim separatur a seipso. Sed aliquando actus imperatus separatur ab imperio, praecedit enim quandoque imperium, et non sequitur actus imperatus. Ergo alius actus est imperium ab actu imperato.

Case 8. Place 5. Summa Theologiae I-II, q. 17 a. 4 s.c. Sed contra est quod philosophus dicit, quod ubi est unum propter alterum, ibi est unum tantum. Sed actus imperatus non est nisi propter imperium. Ergo sunt unum.

Case 9. Place 6. Summa Theologiae I-II, q. 17 a. 4 co. [...]^-9 Sicut autem in genere rerum naturalium, aliquod totum componitur ex materia et forma, ut homo ex anima et corpore, qui est unum ens naturale, licet habeat multitudinem partium; ita etiam in actibus humanis, actus inferioris potentiae materialiter se habet ad actum superioris, inquantum inferior potentia agit in virtute superioris moventis ipsam, sic enim et actus moventis primi formaliter se habet ad actum instrumenti. Unde patet quod imperium et actus imperatus sunt unus actus humanus, sicut quoddam totum est unum, sed est secundum partes multa.

Case 10. Place 7. Summa Theologiae I-II, q. 17 a. 4 ad 2. Ad secundum dicendum quod ex hoc quod imperium et actus imperatus possunt ab invicem separari, habetur quod sunt multa partibus. Nam partes hominis possunt ab invicem separari, quae tamen sunt unum toto.

Case 11. Place 8. Priora Super Sent., lib. 3. [...]^-252 Uno modo/ quasi/ formaliter./ cum autem/ actus/ speciem/ recipiat/ ex ratione obiecti,/ ille actus formaliter/ erit/ bonus, cuius obiectum est bonum secundum rationem boni. Et quia bonum/ in ratione boni/ est obiectum voluntatis, ideo per hunc modum non/ dicetur/ actus bonus nisi actus voluntatis,/ sive sit elicitus a voluntate, sicut hoc ipsum velle, sive sit imperatus a voluntate, quia actus imperatus a voluntate participat modum voluntatis sicut actio instrumenti participat modum principalis agentis. Sed cum omnes actus animae praeter actus nutritivae imperentur a voluntate, non eodem modo actus imperati participant ex voluntate bonitatem vel malitiam. [...]^-279